Muzaffer Kale is a widely-published poet and short story writer living in Bodrum, Turkey. This story by Muzaffer Kale is translated from the Turkish by Ralph Hubbell. The original follows the English translation.
Up There
The old man was tired of staring at the dirt road.
The goddamn thing passed right by the side of his house, all stretched-out like a corpse. You’d have needed a thousand witnesses to call it a road. A sorry-looking black whipsnake had taken hours to cross it. He looked like he couldn’t chuck off his old skin. A whipsnake is supposed to shine like a kurbash ready to crack, and boy, can they move! His was a dingy black. He looked depressed, his spirit broken. A big, ungainly thing, bigger than three meters, he kept stopping in the middle of the road like some thought wouldn’t leave his mind. His blood ran cold. But the heat was too much. He must have been searching for a better place to live.
A flock of chickens stood stock-still in the shade; the swelter slackened their beaks and made their wings droop. The rooster, a Denizli breed, was on one foot trying to catch its breath, and its comb had fallen over its right cheek like a limp hand.
It had been a long time since they’d had that kind of heat.
There was a coffee-house up the hill with a bit of shade. Under some mulberry trees. Mulberry coffee. They always wet the ground there with a hose. Anyway, the heat didn’t bother him so much if he had a little company. The old man decided to go up there. By the time he grabbed his white hat and left, it was already noon.
A bald jay chittered from the walnut tree behind the hayloft. It must have seen something. He could hear the flutter of its wings.
~
“Hey, what are you doing there!” someone said. Two people were walking toward him. Nobody he knew. If he had, they wouldn’t have spoken like that. They must have been hikers. There used to be more of them, when the weather turned warm. Mixed groups of men and women, they always laughed a lot, the women talking louder than the men, laughing louder too. They’d show up, then disappear. They were always coming here to get lost. Well, if that’s what you wanted, this was the one place where nobody would find you. Snap! They’d take some pictures and vanish. And you’d glance at the old temple to find the front of it deserted. It must have been empty for the last thousand years. No one had even so much as cast his shadow over the thistles that grew in front. It sits there like it had just descended from the sky.
“Hey, what are you doing there?” they repeated.
“I’m weaving a little hand basket from the sun,” said the old man. He fixed his hat, which had fallen over his eyes.
“You’re wasting your energy, old-timer,” said the young man who did the talking. “You can’t weave a basket from the sun!”
The old man glared at them. “I guess you’ve never seen a sun basket; because if you had, you wouldn’t be talking like that.”
The young man laughed. “You’re a cute one,” he said, “God, I’ve never laughed so hard!”
That was what got him angry. The young man moved on.
“And now you’ll walk off saying that until now you’ve never had a dream!” the old man said.
“Don’t give him a hard time,” said the other young man. “Can’t you tell, he’s one of us. You shouldn’t pick on your own kind, it isn’t right. Just say, ‘Take it easy!’”
“Take it easy!”
“Thank you!”
“There, you see?”
~
They continued down the road.
The old man stared after them through the distance and began to shake like an old lizard in a white hat. “Kehh!” he spat. Only a few more steps and they’d be out of sight; like all the other hikers.
Under the mulberries. There’d be mulberry coffee.
His pupils stayed shrunken to a pair of dots. The road seemed to widen endlessly from the heat. Everywhere had become a road.
The mulberry coffee-house had a bit of shade.
Up there.
Wherever up there is, that’s where!
Yukarıda
Evin yan tarafından geçen toprak yola bakmaktan bıktı.
Yaşlı adama göre lanet olası bu yol, orada ölü gibi uzanmış yatıyordu. Ona yol demeye bin şahit isterdi. Saatler vardı ki bu yoldan geçe geçe zavallı bir karayılan geçmişti. Derisini atamamış gibi bir hali vardı. Karayılan dediğin şaklamaya hazır bir kırbaç gibi parlar. Ne gezer! Kirli karaydı. Sıkkındı. Morali bozuktu. İkide bir aklına bir şey gelmiş gibi duruyordu yolun ortasında. Üç metreden büyük, koca hantal bir şey. Kanı soğuktu; ama sıcaklık haddinden fazlaydı. Besbelli, yaşanabilecek daha uygun bir yer arıyordu.
Kümesin önündeki gölgelikte tavuklar, aşırı sıcaktan gagaları bir karış açık, kanatları sarkmış, kıpırdamadan ayakta duruyorlardı. Denizli cinsi horoz, el gibi ibiğini sağ yanağına sarkıtmış, tek ayak üstünde nefes almaya çalışıyordu.
Buralarda böyle bir sıcak epeydir görülmemişti.
Yukarı tarafta bir kahve vardı. Az buçuk eserdi orası. Dutların altında. Dutlu kahve. Hortumla su tutulurdu sağa sola. Üstelik yalnız olmayınca bu kadar koymazdı adama sıcak. Oraya gitmeye karar verdi yaşlı adam. Beyaz şapkasını alıp çıktığında tam gün dikimiydi.
Samanlığın arka tarafındaki ceviz ağacında bir kel malaş çığrındı. Bir şey görmüş olmalıydı. Kanat sesleri duyuldu sonra.
~
“Orda öyle ne yapıyorsun?” diye sordu, yoldan geçen iki kişiden biri. Tanıdık değillerdi. Tanıdık olsalar böyle demezlerdi. Gezenlerden olsa gerekti bunlar. Eskiden, havalar ısınınca daha çok gelirlerdi. Kadınlı erkekli gruplar halinde. Çok gülerlerdi. Kadınları erkeklerinden daha yüksek sesli konuşur ve daha sesli gülerdi. Görünürler, birdenbire kaybolurlardı. Kaybolmak için geliyorlardı buraya. Burası kaybolmak için bulunmaz bir yerdi herhalde. Şıp! Fotoğraflarını çeker çekmez buharlaşırlardı. Bir de bakardın ki eski tapınağın önü boş. Bin yıldan beri boş sanki. Kimse tapınağın önündeki çakırdikenlere gölgesini hiçbir zaman düşürmemiş. Tapınak, böyle gökten indiği haliyle duruyor.
Üstledi yoldan geçen iki kişiden biri, “Orda öyle ne yapıyorsun!”
“Güneşten küçük bir el sepeti örüyorum,” dedi yaşlı adam, gözlerinin üstüne düşen şapkasını düzelterek.
“Boşuna uğraşma babalık, kendini harcama!” dedi konuşan, “güneşten sepet örülmez!”
“Sen hiç Güneş Sepeti görmemişsin,” diye diklendi yaşlı adam, “bir kere görseydin böyle konuşmazdın!”
Genç adam güldü, “Çok hoşsun!” dedi, “ilahi, hiç güleceğim yoktu!”
İşte buna sinirlenilirdi. İleri gidiyordu genç adam.
“Sen şimdi kalkar, bu yaşına kadar hiç rüya görmediğini de söylersin!” dedi yaşlı adam.
Şimdiye kadar konuşmayan öteki genç adam, “Üstüne varma!” dedi, “görmüyor musun o bizden! Bizden olanlara dokunma! İyi değildir!” “Ona yalnızca, ‘Kolay gelsin!’ de.”
“Kolay gelsin!”
“Sağ ol!”
“Bak, işte gördün mü!”
~
Uzaklaşıverdiler.
Yaşlı adam, uzaklaşanların ardından, yaşlı ve beyaz şapkalı bir kertenkeleymiş gibi titreyerek baktı. “Kehh!” diye bir ses çıkardı. Fazla değil, üç-beş adım sonra görünmez olacaklardı; bütün gezenlerde olduğu gibi.
Dutları altında. Dutlu kahve vardı.
Gözbebekleri küçülmüş nokta kadar kalmıştı. Yol durmadan genişliyordu sıcaktan. Her yer yol olmuştu.
Dutlu kahve az buçuk eserdi.
Yukarıda.
Yukarı nerdeyse, orda!
